Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω, με τίποτα
Σεπτέμβρης, ο μήνας των αλλαγών, της προσμονής, της επανένταξης. Ο μήνας που ταυτίζεται με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Αρχής γενομένης με το χτύπημα του κουδουνιού. Εκείνο το κουδούνι για το οποίο γίνεται ο μεγαλύτερος λόγος σε ένα σχολικό περιβάλλον από τους μαθητές: «Χτύπησε; Σε πόση ώρα χτυπάει;» και άλλα πολλά ευχάριστα, οικεία για όλους μας, συναισθήματα. Αυτό, λοιπόν, το κουδούνι ήχησε για να συγκεντρωθούμε μαθητές και καθηγητές στο χώρο του σχολείου μας.
Αφού διαχωρίσαμε τους μαθητές σε τμήματα, εκείνοι έσπευσαν να προλάβουν με τους φίλους τους το καλύτερο, για τους ίδιους, θρανίο, στο οποίο θα μοιραστούν για μια ακόμη χρονιά ποικίλα συναισθήματα.
Αν το αναλογιστείτε, η συγκεκριμένη τελετουργία πραγματοποιείται δώδεκα συναπτά έτη στη ζωή ενός ανθρώπου. Οι πρόγονοί μας πάλεψαν για να μπορούμε να συμμετέχουμε ισάξια σε αυτό που αποκαλείται «σχολείο». Ο παραμερισμός ή η υποτίμησή του ηχεί αδιανόητος στα αυτιά μου, ενώ ακόμη και σήμερα σε κάποιες χώρες η συμμετοχή των μαθητών στο σχολικό πλαίσιο παραμένει αγαθό πολυτελείας λόγω αυταρχικών καθεστώτων, πείνας, πολέμων κ.ο.κ.
Το σχολείο, λοιπόν, δεν πρέπει να θεωρείται για τους μαθητές μας ένας χώρος φόβου, τεχνοκρατικής μάθησης, εξαναγκασμού με εκδικητικό χαρακτήρα και επιτονισμού των λαθών. Μα για ποια λάθη γίνεται λόγος; «Δεν υπάρχουν λάθη ή αποτυχίες, παρά μόνο μαθήματα» όπως σωστά είχε παρατηρήσει ο Waitley. Το σχολείο, αντιθέτως, χαρακτηρίζεται ως ο χώρος της ανακάλυψης της προσωπικότητας του καθενός, της αμφισβήτησης, της ενσυναίσθησης, της απαρχής πολιτικής θέσης και φυσικά της κοινωνικοποίησης.
Δεν εθελοτυφλώ, ούτε αιθεροβατώ, προφανώς καλούμε τους μαθητές μας να διαβάσουν, να διαγωνιστούν και να λάβουν ενεργό μέρος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά κόσμια, ήπια και ομαλά.
Η θέση σας είναι εδώ, σε αυτά τα θρανία που θα επικοινωνήσετε τα όνειρά σας, θα διοργανώσετε τις ομαδικές σας εργασίες, τις εκδρομές σας, τις εθνικές μας επετείους, τους λόγους σας για το δεκαπενταμελές, που θα αναρωτηθείτε, θα κρατήσετε σημειώσεις, θα προσπαθήσετε ακόμα και όταν αμφιβάλλετε για την επάρκεια των γνώσεών σας διότι στο τέλος θα δακρύσετε από χαρά για την επίτευξη των στόχων σας.
Συνομιλούμε καθημερινά με επιτυχημένους πτυχιούχους, εξειδικευμένους ανθρώπους αλλά όχι πεπαιδευμένους. Η παιδεία εμπεριέχει συναισθηματική λογική, ανθρωπιά και εξευγενισμό ψυχής.
Ξεχωριστό μέρος στις καρδιές όλων όσοι εμπλεκόμαστε με την εκπαίδευση αποτελεί το «ευχαριστώ» των μαθητών μας και των γονιών, άμεσων συνεργατών μας, όχι μόνο για τη μετάδοση γνώσεων αλλά για την υποστήριξη, τη σύμπνοια και την αγάπη προς τα παιδιά μας, τους μαθητές μας.
Όσοι και για όσο είμαστε μέρος, λοιπόν, σε αυτό το «κομμάτι» ζωής που ονομάζεται «σχολείο» ας το δομήσουμε λίγο καλύτερα, λίγο «ψηλότερα», για εμάς, για όλους μας, για την κοινωνία μας και τη διαφύλαξη του πολιτισμού και της Δημοκρατίας μας.
Φιλόλογος, στα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια Αθηναϊκή Αγωγή και Παιδεία,
Από την Έντυπη Έκδοση Ζω Αν. Αττικής
