Πάσχα-Ανάσταση-Λαμπρή, νίκη κατά του θανάτου

 

 

Πάσχα-Ανάσταση-Λαμπρή, νίκη κατά του θανάτου 

 

                                                              Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
                                                                        να ’ν’ ήμερος να ’ναι άκακος
                                                                        λίγο φαΐ λίγο κρασί
                                                                        Χριστούγεννα κι Ανάσταση…

                                                                                Οδυσσέας Ελύτης

 

Γράφει ο Καραμάτσκος Δημήτρης(Θεολόγος)

Στη ζωή της Εκκλησίας τα γεγονότα της ζωής του Χριστού αποτελούν για τους πιστούς σταθμούς αναζωογόνησης της ύπαρξης, πνευματικής ανατροφοδοσίας αλλά ταυτόχρονα, επειδή ο λαός μας είναι συνδεδεμένος επί αιώνες με την Εκκλησία, τα γεγονότα αυτά είναι δεμένα με στοιχεία της πολιτισμικής του ταυτότητας. Για τον λόγο αυτό και τα έθιμα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της βίωσης των εορτών.

Από την περυσινή χρονιά, από την ώρα που ο Κορωνοϊός εισέβαλε με σφοδρότητα στη ζωή μας, ο γιορτασμός του Πάσχα και συνακόλουθα τα έθιμα, με τα οποία είναι συνυφασμένη η ζωή μας έχουν ατονήσει και η ζωή μας έχει λάβει μια περίεργη τροπή. Η ανατροπή αυτή δεν προέρχεται μόνο από την επιδημία του Κορωνοϊού αλλά από όσα η υγειονομική πολιτική των κυβερνήσεων παγκοσμίως χρησιμοποιεί για την αποτροπή του. Οι συνέπειες στη ζωή μας είναι από αφόρητα δύσκολες έως καταστροφικές.

Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν περιοριστεί, η διά ζώσης επικοινωνία θεωρείται επικίνδυνη πλέον και μπαίνουν καθημερινά διά νομοθετημάτων όρια στις μετακινήσεις, στις επαφές, στη συμμετοχή των πιστών στα δρώμενα της κοινωνικής ζωής και της Εκκλησίας και στην πνευματική ζωή (εκκλησιασμός, Θεία Κοινωνία).

Ο πλανήτης ολόκληρος ζει αυτή την περίοδο κάτω από το φάσμα του φόβου του θανάτου. Μια τρομολαγνεία ανείπωτη έχει εξαπολυθεί, κυρίως από τα ΜΜΕ, με μέσον την «προστασία της υγείας». Δεν μπορεί να αντείπει κανένας ότι η υγεία είναι πράγματι από τα ύψιστα αγαθά και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο τόσο για μας τους ίδιους όσο και για τα πρόσωπα που αγαπάμε. Ούτε μπορεί κανένας «ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ» να αρνηθεί την ύπαρξη του κινδύνου του Κορωνοϊού, αν και υπάρχουν πολλοί «αρνητές του Κορωνοϊού, που με διάφορες θεωρίες αρνούνται τη λήψη μέτρων, αφού ο ιός δεν είναι τόσο θανατηφόρος. Όμως, δυστυχώς, είναι από τους χειρότερους ιούς που εμφανίστηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες (υπήρξαν φονικότεροι ιοί γρίπης, όπως η αποκληθείσα «ισπανική γρίπη» το 1918, από την οποία πέθαναν περισσότεροι από 17 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως, κάποιοι μιλούν για 50 εκατομμύρια).

Ο θάνατος! Είναι ο μεγάλος τρομοκράτης του ανθρώπου. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να ζει χωρίς τον φόβο του θανάτου, ενώ γνωρίζει ότι η φυσική κατάληξη όλων των ζώντων είναι ο θάνατος, ο βιολογικός θάνατος. Απωθεί την ιδέα του θανάτου και προσπαθεί να τον «εξορκίσει». Η βιολογική υπόσταση θεοποιείται, λατρεύεται, προβάλλεται ως το «άπαν» του ανθρώπου, ενώ παράλληλα λησμονείται η πνευματική του υπόσταση, αλληλένδετη με την βιολογική. Οι άνθρωποι πασχίζουν να κρατηθούν στη ζωή αυτή, να επιμηκύνουν τη βιολογική τους ζωή, ξεχνώντας ότι όσο και αν την επιμηκύνουν, όσα φτιασίδια και αν προσθέσουν στο βιολογικό τους σώμα, η  φθορά και ο βιολογικός τους θάνατος είναι αναπόφευκτος. Ο χρόνος βιώνεται στην προσωπική ζωή του καθενός με τρόπο προσωπικό και είναι αμείλικτος εχθρός του ανθρώπου, γιατί οδηγεί με ακρίβεια προς το βιολογικό τέλος.

 

Αυτή είναι μια ετεροβαρής θεώρηση, που οδηγεί αναπόφευκτα σε άγχος και λαθεμένες επιλογές, στη λογική του «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» της παραβολής του «άφρονος πλουσίου».

Πάσχα. Ο πιο μεγάλος πόλος του ετήσιου εορταστικού κύκλου είναι το Πάσχα. Για τους Ορθοδόξους το Πάσχα, με όλες γιορτές που το συνοδεύουν πριν και μετά, είναι το πέρασμα από την δουλεία στην ελευθερία. Είναι μια θεώρηση, κατά την οποία ο πιστός στην πραγματική ζωή δεν βλέπει τον θάνατο ως πέρασμα στην ανυπαρξία αλλά πέρασμα στη ζωή. Θάνατος και ζωή είναι αλληλένδετα, γιατί  χωρίς τη  ζωή δεν υπάρχει θάνατος αλλά και χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει η αιώνια και πραγματική ζωή της ψυχής.

Η Ανάσταση του Χριστούκαι ο θρίαμβος κατά του θανάτου, κυρίως του πνευματικού αλλά και κατά του φόβου του βιολογικού θανάτου δίνουν στον πιστό χριστιανό τα όπλα για να σταθεί όρθιος σε οποιεσδήποτε συνθήκες, που απειλείται η υγεία του και η ζωή του. Με ηρεμία και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό, πορεύεται για να συναντήσει τη Ζωή.  Ο σωματικός θάνατος δεν αποτελεί πλέον βραχνά και φόβο για  τον πιστό και με την πίστη του στην Ανάσταση του Χριστού και στη μέλλουσα δική του ανάσταση αρχίζει η πραγματική ζωή, η  ζωή σε μια άλλη διάσταση πνευματική, γιατί πνευματική είναι και η φύση της  ψυχής.

Η συμπόρευσή  μας με τον Χριστό είναι η απόδειξη ότι συμμετέχουμε στον αγώνα Του και την αγωνία Του και αγωνιζόμαστε μαζί Του πρόσωπο προς πρόσωπο εναντίον του θανάτου και της φθοράς, προσδοκώντας «Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Στο βαθμό που θα βιώσουμε τη συμμετοχή μας στο Πάθος, θα βιώσουμε και τη χαρά της Ανάστασης, τη χαρά της νίκης του Χριστού αλλά και της νίκης της δικής μας, αφού έχουμε τον οδηγό μας, που με ασφάλεια θα μας οδηγήσει στην νίκη και στη ζωή. «Δεύτε ουν και ημείς… συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν… ίνα και συζήσωμεν αυτώ», ψάλλουμε τη Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ (όρθρος Μ. Τρίτης)

Η ζωή, ο θρίαμβος της ζωής, είναι το χαρμόσυνο γεγονός που κάνει την προσωπική ζωή μας χαρούμενη, που δίνει στο γεγονός της Ανάστασης το στοιχείο του θριάμβου και της λαμπρότητας. Γι’ αυτό η Ανάσταση ονομάζεται λαμπροφόρος Ανάσταση και ο λαός μας την αποκαλεί «Λαμπρή», γιατί είναι μια ημέρα που είναι φωτοφόρος, που λάμπει στο στερέωμα του ετήσιου γιορταστικού κύκλου ως ημέρα ορόσημο, ως ημέρα χαράς ανεκλάλητης. Η Λαμπρή παίρνει τη λάμψη της από τη νίκη του Χριστού και από τον τρόπο που οι πιστοί βιώνουν το γεγονός αυτό. Το βιώνουν με  χαρά και αγαλλίαση, γιατί είναι στη φύση μας να απεχθανόμαστε τον θάνατο, είναι στη φύση μας να θέλουμε να ζήσουμε εσαεί αθάνατοι.

Για τον πιστό, λοιπόν, ο χρόνος έχει τη δική του σχετική αξία, όπως και ο θάνατος ο βιολογικός παύει να είναι το φόβητρο, γιατί η ζωή η ατελεύτητη, που ανέτειλε από τον Τάφο του Χριστού, είναι ο προορισμός μας, που, στον βαθμό που το συνειδητοποιούμε, είναι η αληθινή μας πατρίδα. Γιατί για τον πιστό το αληθινό κέρδος είναι η πορεία προς τη ζωή, που είναι ο Χριστός, και η αιώνια ζωή, που θα κερδίσει μετά τον βιολογικό θάνατο, όπως έγραψε ο Απόστολος Παύλος προς τους Φιλιππησίους (1, 21): «Εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (γιατί για μένα η ζωή είναι ο Χριστός και το να πεθάνω είναι κέρδος).

Η Ανάσταση του Χριστού ήταν η απόδειξη της υπέρβασης του θανάτου, της νίκης κατά του θανάτου, η «νέκρωση» και η «καθαίρεση» του θανάτου. 

Η Ανάστασή Του είναι η απαρχή και της δικής μας ανάστασης.

Καλή Ανάσταση!